Δύο μολυβένιοι στρατιώτες

Στέκομαι μπροστά από τις στολισμένες βιτρίνες, σταματάω το βλέμμα μου στους μολυβένιους στρατιώτες, νομίζω ότι πάντα είναι εκεί λες και δεν τους αποσυναρμολογούν μετά τα Χριστούγεννα για να τους χώσουν στις χάρτινες κούτες και τα σαπισμένα από μούχλα υπόγεια. Σήμερα σκοντάφτω συνέχεια πάνω σε ψηλές, ξύλινες σκάλες που οι εργάτες χρησιμοποιούν για να κρεμάσουν τα λαμπάκια στους φανοστάτες. Το πράσινο κεντρικό δέντρο της πλατείας έχει στολιστεί. Οι τελευταίες εβδομάδες πριν τα Χριστούγεννα είναι σαν να κλείνεις όλες τις εκκρεμότητες που σου έχουν μείνει. Το κινητό μου κουδουνίζει στην πίσω τσέπη. Είναι ειδοποίηση των μεγάλων πολυκαταστημάτων που έχουν ξεκινήσει να στέλνουν ευχές και προσφορές για τα χριστουγεννιάτικα δώρα.

Σήμερα αγόρασα λαμπάκια, τα περσινά κάηκαν και το κοντό μου δέντρο είναι πολύ φτωχό χωρίς αυτά. Το κινητό μου κουδούνισε συνεχόμενα, απέσπασε την προσοχή μου από τα χριστουγεννιάτικα στολίδια της βιτρίνας και τώρα παρατηρώ την αντανάκλαση του εαυτού μου. Η μύτη μου έχει κοκκινίσει και αν ανοίξω το στόμα μου, χωρίς καν να βγάλω άχνα, τα χνώτα μου θα θολώσουν το τζάμι. Και το κάνουν. Πάνω στην ασπρίλα θέλω να γράψω το πότε θα συναντηθούμε, δεν θέλω να το ξεχάσω. Ημέρα Παρασκευή, κάποια ώρα που θα έχει σκοτάδι, σε μια τυχαία γωνία της πλατείας.

Κοιτάζω μπροστά το παγκάκι. Αν υπολογίζω σωστά τον χρόνο, θα φτάσω εκεί σε κάτι τυχαία δευτερόλεπτα και θα σε περιμένω ίσα με πέντε λεπτά μέχρι να έρθεις στο σημείο συνάντησής μας. Όλοι αυτοί οι τυχαίοι υπολογισμοί μπορεί να σου ακουστούν ανορθόδοξα κουλοί, αν τους μοιραστώ μαζί σου.

Μέχρι να φτάσεις, θα σκέφτομαι το μικρό ευχάριστο τυχαίο ατύχημα της σύγκρουσής μας. Δυο μεγάλα σώματα άγνωστης προέλευσης από τον γαλαξία μας έχασαν την τροχιά τους, τα μαγνητικά τους πεδία άρχισαν να έλκονται, ήρθαν τόσο κοντά που η θερμοκρασία του ενός έλιωσε τον άλλον. Ακούγεται σαν τίτλος χειμερινής χριστουγεννιάτικης είδησης, που την κοτσάρουν σε πρωτοσέλιδα μικρές τοπικές εφημερίδες.

Μετράω τα τετράγωνα πλακάκια. Αν είναι ζυγός αριθμός θα σου πω σήμερα ότι μου αρέσεις. Ένα, δυο, τρία, τέσσερα, πέντε. Τα παπούτσια σου - τα αναγνώρισα επειδή τα φορούσες και την πρώτη φορά - πάτησαν πάνω στις διαχωριστικές γραμμές των τετραγώνων.

Σκύβεις να με αγκαλιάσεις, είσαι πάρα πολύ όμορφη, πώς ήταν η μέρα σου, καλή, έχω κανονίσει να πάμε να δούμε ταινία, ποια, την Χριστουγεννιάτικη Ιστορία, του Ντίκενς, πλησιάζουν γιορτές, τι θα κάνεις την ημέρα των Χριστουγέννων, τίποτα, η οικογένειά σου, είναι μακριά, μην την περάσεις μόνος, θέλεις να την περάσουμε μαζί, ξέρεις, μου αρέσεις.