Λυδία Παλιεράκη

@l.palieraki

Αστικό τοπίο την νύχτα

Πάνε τρία χρόνια από τότε που έβγαλα αυτή τη φωτογραφία: Δανία, Οκτώβριος του ‘22. Μόλις είχε τελειώσει η εξεταστική και το ταξίδι αυτό ήταν η κατάλληλη ευκαιρία να ξεφύγω. Η ιδέα να μείνουμε ξανά στο ίδιο σπίτι με την αδερφή μου, όπως παλιά, έστω και για μια εβδομάδα, με έκανε να χαμογελάω. Μου θύμιζε ότι, όπου και να είμαστε τα τελευταία χρόνια, όταν βλεπόμαστε, βρίσκω το σπίτι μου.

Βράδυ στο κέντρο της Κοπεγχάγης. Η παρέα της αδερφής μου κι εγώ περιμένουμε το λεωφορείο της επιστροφής. Παρατηρώ την πόλη να σκοτεινιάζει, στολισμένη πλέον με τα φώτα του δρόμου, των αμαξιών, των ανοιχτών παραθύρων, που πέφτουν και διαθλώνται πάνω στη βρεγμένη άσφαλτο. Σχηματίζουν μια θαμπή παλέτα μπλε και κόκκινου που μου τραβάει το βλέμμα. Παραδίπλα κάποιοι περαστικοί περιμένουν υπομονετικά, όπως εμείς, το λεωφορείο, ενώ άλλοι βιάζονται να περάσουν το δρόμο. Συζητάμε πόσο κρύο έχει, παρότι είναι νωρίς το φθινόπωρο.

Το μυαλό μου όμως απασχολούσαν άλλες σκέψεις. Πώς να ‘ναι άραγε να μένεις σε αυτή την πόλη; Σκεφτόμουν τις πιθανότητες μιας τέτοιας αλλαγής και ας με κρατούσε πίσω ο φόβος. Εκείνη τη στιγμή κυριαρχούσε το αίσθημα ενθουσιασμού και ελπίδας για το τι θα μπορούσε να ακολουθήσει.

Δε θυμάμαι τι συζητούσαμε και δεν έχει σημασία∙ μου αρκεί η θολή ανάμνηση του γέλιου της παρέας, του κρύου αέρα στο πρόσωπό μου, των πολύχρωμων φώτων που τρεμόπαιζαν στα πρόσωπα των περαστικών.