♡ ΛΕΩΦΟΡΕΙΟ ΣΤΙΓΜΗ ♡
Το να ανεβαίνουμε στο αστικό, ειδικά για τους φοιτητές της Ξάνθης, έχει αποδειχθεί η μόνη, ή τουλάχιστον η πιο οικονομική, λύση άφιξης στο πανεπιστήμιο στα Κιμμέρια. Τώρα σε όλους εσάς που σπουδάζετε στην πόλη, ίσως το υπόλοιπο κείμενο να φανεί απλά αστείο, αφού δεν θα μπορέσετε να ταυτιστείτε με καμία από τις ακόλουθες καταστάσεις. Αλλά όσοι χρησιμοποιούν το λεωφορείο καθημερινά καλούνται να δείξουν προσοχή, καθώς αυτό το κείμενο αποτελεί έναν κοινωνικό κώδικα συμπεριφοράς στην γραμμή 7 πανεπιστήμιο. Και για όσους ήδη αναρωτιέστε, ναι. Ναι είναι αναγκαίο να υπάρχει κάτι τέτοιο.
Όσοι με γνωρίζουν έστω και λίγο δεν θα τους φανεί περίεργο ότι χρησιμοποιώ το λεωφορείο άπειρες φορές την μέρα πηγαίνοντας διαρκώς πάνω, κάτω, πέρα, δώθε. Οπότε όσα έχω καταγράψει εδώ -δυστυχώς- ισχύουν από εμπειρίες δικιές μου, αλλά και άλλων. Ας δούμε, λοιπόν, (αφού για μερικούς είναι τόσο δύσκολο) πώς πρέπει να συμπεριφερόμαστε από την στιγμή που μπαίνουμε στο λεωφορείο μέχρι την στιγμή που βγαίνουμε
«Παρακαλώ προχωρήστε στο βάθος». Η αλήθεια είναι ότι αν δεν έχεις ακούσει αυτή την φράση μάλλον είσαι τυχερός. Με αυτό τον τρόπο ζητάνε πολύ ευγενικά (υπερβολικά κατά την γνώμη μου) οι οδηγοί στους φοιτητές να προχωρήσουν στο πίσω μέρος ώστε να μην μείνουν οι μισοί στην στάση. Δυστυχώς, δεν δουλεύει πάντα γιατί άλλος είδε κάποιον φίλο του, άλλος ξέρει ότι αν προχωρήσει δεν θα έχει που να στηριχθεί, ή άλλος πολύ απλά βαριέται να κουνήσει.
Λοιπόν, η εικόνα για κάποιον παρατηρητή καταλήγει πολύ αστεία όταν όλη η περιφερειακή όραση του οδηγού είναι γεμάτη από φοιτητές, ενώ κυριολεκτικά δύο βήματα πιο πέρα το λεωφορείο είναι άδειο. Τώρα θα με ρωτήσετε, γιατί δεν περπατάνε πιο πέρα ώστε να μην είναι ο ένας πάνω στον άλλον; Ειλικρινά, δεν ξέρω. Πάντως όσοι δεν μπαίνουν στο λεωφορείο γιατί ο οδηγός δεν σταματάει καν στην στάση πιστεύοντας πως έχει γεμίσει, δεν φαίνονται πολύ χαρούμενοι.
Κάτι ακόμα που πραγματικά δεν μπορώ να καταλάβω, είναι οι άνθρωποι που στέκονται κάπου και αποφασίζουν πως δεν θα μετακινηθούν ποτέ ξανά. Το θέμα όμως που προκύπτει εδώ είναι από την τοποθεσία στην οποία αποφασίζουν να μπαστακωθούν. Προβληματικές τοποθεσίες; Μπροστά από τον διάδρομο, μπροστά από την πόρτα και γενικότερα μπροστά από κάποιον που θέλει να κατέβει. Θα μου πείτε λέω πάλι τα προφανή, αλλά τελικά δεν είναι τόσο κοινή γνώση το ότι όταν κάποιος λέει «Συγγνώμη να περάσω» εννοεί ότι θέλει να περάσει.
Βέβαια, με το χάος που κυριαρχεί σχεδόν πάντα δεν μπορούμε να επιλέξουμε που θα σταθούμε, αλλά καλό είναι (ειδικά για την σωματική μας ακεραιότητα) να μην κοιτάμε σαν χάνοι κάποιον που προσπαθεί να μας παραμερίσει για να πάει σπίτι του.
Βέβαια, μπορεί, όπως πολύ συχνά, να είμαι υπερβολική και η πλειοψηφία των φοιτητών να περπατάει στον διάδρομο, δεν πιστεύετε αλήθεια ότι υπάρχουν άλλα προβλήματα; Το νοητό όχι που μόλις σκεφτήκατε είναι η σωστή απάντηση. Συνεχίζοντας ας εξαιρέσουμε την φασαρία και τον χαμό που γίνεται όταν το λεωφορείο είναι γεμάτο, το γιατί είμαστε τόσο θορυβώδη πλάσματα είναι μία άλλη ιστορία. Αυτό που από ότι φαίνεται πρέπει να επισημάνω είναι το εξής: όταν βλέπεις ότι βρίσκεσαι μακριά από τα παράθυρα του λεωφορείου ή από κάποιο κάγκελο και στηρίζεσαι σε κάτι με αρκετή άνεση, αυτό το κάτι να ξέρεις πολύ πιθανό να είναι άνθρωπος. Οπότε η δική μου πρόταση σε τέτοιες περιπτώσεις θα ήταν να μην στηρίζεις την τσάντα σου στον ώμο μου, ευχαριστώ.
Άλλο ένα αρκετά συχνό πρόβλημα είναι ότι μερικοί αμελούν κάτι το πρωί πριν φύγουν. Και αυτό το κάτι είναι το αποσμητικό. Αν δεν έχετε συναντήσει κάποιον τέτοιον στο λεωφορείο πολύ πιθανόν αυτός ο τέτοιος να είστε εσείς. Αλλά δεν λέω, προφανώς και θα ιδρώσουμε, σωματική λειτουργία είναι και αυτό, το δικό μας ερκοντίσιον κτλ. Ναι στην θεωρία μια χαρά, υπάρχει απίστευτη κατανόηση. Αλλά στην πράξη ο καθένας δυσκολεύεται να δείξει κατανόηση όταν δεν μπορεί να αναπνεύσει. Τώρα στο χειμερινό εξάμηνο, αυτές οι καταστάσεις φυσικά μειώνονται, αλλά καλό θα ήταν να υπάρχει ένα έξτρα κίνητρο προσωπικής υγιεινής και περιποίησης για το καλοκαίρι.
Και έφτασε η ώρα να μιλήσω για τις μακέτες. Καλό θα ήταν να αφήνουμε τους αρχιτέκτονες στην ησυχία τους όταν κουβαλάνε κάπου οχτώ (ναι οχτώ) ώρες δουλειάς. Το πανεπιστήμιο είναι μακριά και κανείς δεν περπατάει μέχρι εκεί ακόμα και χωρίς μακέτες και χαρτόνια παραμάσχαλα. Αν και δύσκολο, η συμβίωση με τις μακέτες είναι πλέον αναγκαστική. Βέβαια όταν η μακέτα είναι πιο ψηλή από εσάς πάρτε ταξί γιατί πραγματικά κρίμα η δουλειά σας.
Από την άλλη, οι αρχιτέκτονες που δεν έχουν αίσθηση του χώρου ή θεωρούν ότι είναι φυσιολογικό το να στριφογυρίζουν την μακέτα σε ένα γεμάτο λεωφορείο καλύτερα να περπατήσουν. Ψηφίζω να μην φάει κανείς καμία ανάστροφη, εκτός κι αν είναι πλήρως αναγκαίο. Όταν ας πούμε πεταχτεί ένας ηλεκτρολόγος και αρχίσει τα «Για κάθε ηλεκτρολόγο υπάρχει μια αρχιτεκτόνισσα» έχετε την άδειά μου να του φέρετε ό,τι μακέτα θέλετε στο κεφάλι. Γιατί εκτός του ότι είναι μία γελοία ατάκα, προφανώς φτιαγμένη από ηλεκτρολόγο, όποιος την χρησιμοποιεί την έχει ήδη χρησιμοποιήσει περισσότερες φορές από όσα εξάμηνα έχει κλείσει ή θα κλείσει στην Ξάνθη.
Κλείνοντας, λυπάμαι αν κάποιος ένιωσε ότι τα παραπάνω αποτελούν υπερβολικά προσωπική επίθεση, αλλά ίσως αυτό να σημαίνει ότι ήρθε η ώρα για κάποια αλλαγή. Αποφάσισα να μην σας κουράσω με διαμάχες όπως αν τα λεωφορεία πρέπει να σταματάνε πρώτα στους πολιτικούς ή στους αρχιτέκτονες καθώς δέχομαι και τις δύο πλευρές και δεν βγάζω άκρη. Όπως είπαμε λοιπόν, ας προσπαθήσουμε. Γιατί καιρός είναι να κάνουμε το λεωφορείο ένα μέσο μεταφοράς χωρίς δραματικές εμπειρίες.
Artwork: Αθηνά Βακάλη
