Μητρική Φιγούρα

οι μοναδικές γυναίκες στο σπίτι

Με έναν γλυκό τρόπο τα πρόσωπά μας μοιάζουν

Κάθε φορά που σε κοιτάζω νιώθω πως αντικρίζω έναν καθρέφτη που δείχνει τον μελλοντικό μου εαυτό 

Ίσως γι’ αυτο κοιτάζω κάτω όταν μου μιλάς 

Δεν μ’ αρέσει να βλέπω τον εαυτό μου

Ούτε εσύ θέλεις να βλέπεις τον εαυτό σου 

Κάθε φορά που μου μιλάς, θυμάσαι ποια πραγματικά είσαι 

Αντέγραφα τις κινήσεις σου, τον τρόπο που μιλούσες.

Η σχέση μητέρας και κόρης είναι από τις πιο περίπλοκες

Ήμασταν ομάδα, έτσι μου υπενθύμιζες

‘Εκλαιγα στη αγκαλιά σου, μέχρι να σταματήσεις να με καλύπτεις

Δεν ξέρω πότε οι λυγμοί μου σταμάτησαν να σε συγκινούν 

“Γιατί δεν μ’ αγαπάει ο μπαμπάς;”

“Εσύ γιατί δεν μιλάς στον μπαμπά; Δεν τον αγαπάς;”

Αντιφάσκεις. Δεν ήμασταν ομάδα απέναντι στον κακό(ποιητη)

Πλέον δεν μου μιλάς.

Εγώ ακόμη σε βρίσκω στις κινήσεις μου, στον τρόπο που μιλάω.

Τώρα έγινα εγώ το τέρας της οικογένειας

γιατί δεν ανεχόμουν τον κακό

δεν συμβιβαζόμουν με καταστάσεις που δεν με ικανοποιούσαν 

προσπαθούσα να σπάσω τον κύκλο που ονομάζεται “διαγενεακό τραύμα”

Ίσως να μην είμαιεγώ το τέρας 

ίσως δεν μου μιλάς επειδή βλέπεις τον εαυτό σου νέο

καιαντικρίζεις το τέρας που νομίζειςότι είσαι 

ή το τέρας που άφησες αισθητά να εισβάλλει στην οικογένεια

 Αυτή η κραυγή βοηθείας δεν έχει δέκτη,

αλλά είναι ακόμη κραυγή και ακούγεται

ο ήχος δεν χρειάζεται να ακουστεί από κάποιον για να είναι ήχος

αυτό μου αρκεί 

Artwork: Αναστασία Παναγοπούλου