Δυο άτομα σε μια εστία

Το πιστεύατε ότι χωράνε να ζήσουν δύο άτομα μαζί σε μια μικρή εστία? Μάλλον όχι, αλλά ίσως και ναι. Ε λοιπόν, ό,τι και αν πιστεύατε, τελικά χωράνε · περίπου. Κι εγώ που ήρθα Ξάνθη για να μείνω εστίες με το αγόρι μου, είμαι ζωντανή απόδειξη.

Η ιδέα να γράψω αυτό το κείμενο μου ήρθε από κάτι που έγινε πριν λίγο (και φυσικά, για να αποφύγω την πτυχιακή μου). Πήγα λοιπόν να βράσω λίγο νερό για να φτιάξω καφέ. Μόλις έβγαλα το καλώδιο του βραστήρα από το πολύπριζο, κοίταξα αλλού για μισό δευτερόλεπτο, και το βάρος του καλωδίου τράβηξε κάτω τη βάση. Η βάση του βραστήρα έπεσε από ψηλά, κατευθείαν πάνω στην ανοιχτή τοστιέρα. Εν τω μεταξύ, η τοστιέρα είναι επικίνδυνα κοντά στο νεροχύτη. Όλα αυτά δεν ακούγονται και πολύ εργονομικά. Μου έχουν τύχει άπειρα τέτοια μικρά περιστατικά όπου σκέφτηκα, τώρα δε τη γλυτώνω την ηλεκτροπληξία (αν και δεν ξέρω σίγουρα γιατί ηλεκτρολόγος δεν είμαι, μένει να περιμένουμε για να δούμε).

Άλλες φορές έχει τύχει να πάω να πάρω κάτι από την (πολύ συγκεκριμένη) θέση του, και επειδή το χέρι μου ξέφυγε για ένα χιλιοστό, να πάρω σβάρνα ένα εκατομμύριο ακόμη πράγματα. Και μετά ξες πώς είναι, το ένα ρίχνει το άλλο και ούτω καθεξής, λες και θέλουν να με εκδικηθούν επειδή τα έχω έτσι στρυμωγμένα. Γιατί όλα αυτά τα αντικείμενα είναι σε τόσο «λάθος» θέσεις? Αποδεικνύεται ότι χαζοί δεν είμαστε, χώρο δεν έχουμε.

Θα μου πεις “δε λες τίποτα καινούριο” κάθε άτομο στις εστίες πάσχει από την έλλειψη χώρου. Αλλά δύο άτομα μαζί?! Το έχετε σκεφτεί καθόλου? Ακούστε λοιπόν πώς είναι να μοιράζεσαι μια εστία, σε περίπτωση που δεν το έχετε ζήσει και έχετε την περιέργεια να μάθετε:

Κάποιες φορές το μισώ, άλλες μου αρέσει. Υπάρχουν πράγματα και των δύο παντού. Έχουν γεμίσει τη ντουλάπα, σχηματίζουν στίβα στο γραφείο, προεξέχουν από τα ράφια, κάνουν σωρούς στο πάτωμα, σύντομα μάλλον θα επεκταθούν και στο ταβάνι! Σε λίγο θα φύγουμε εμείς για να χωρέσουν αυτά. Το δωμάτιο έχει αρχίσει να μοιάζει με Jenga και μια λάθος κίνηση μπορεί να προκαλέσει κατάρρευση. Ή με Tetris, μόνο που αν δε βάλεις το σωστό σχήμα στη σωστή θέση, έχεις χάσει απευθείας. Ή απλά μοιάζει με Domino και σίγουρα δεν είναι και πολύ καλό αυτό για τα νεύρα.

Από την άλλη, υπάρχουν στιγμές που μου αρέσει να ζω σε ένα μικρό δωματιάκι. Όταν έχω καλή διάθεση, σκέφτομαι ότι το δωματιάκι μας είναι και καλά το εργαστήριο ενός καλλιτέχνη (κανείς από τους δυο μας δεν είναι καλλιτέχνης). Προσπαθώ να ρομαντικοποιήσω την κατάσταση προσποιούμενη ότι ζω σε ένα σούπερ μικρό μινιμαλιστικό διαμερισματάκι από εκείνα τα πανάκριβα στο Παρίσι ή στο Τόκυο (μόνο που εγώ δεν πληρώνω τίποτα άρα κερδίζω). Επίσης, είναι πολύ όμορφα να ζεις εδώ το φθινόπωρο, να είσαι ανάμεσα στα δέντρα, μακριά από την πόλη και να πίνεις κάτι ζεστό. Και τέλος, είναι πολύ ωραίο να μένουμε επιτέλους μαζί, ακόμη κι αν είμαστε στριμωχτά (χειμώνας έρχεται, δεν πειράζει).

Και κάπου εδώ, μετά από άπειρα πράγματα που έριξα στο δωμάτιο, και άπειρα λεωφορεία που πήρα γιατί νόμιζα ότι πάνε πόλη αλλά τελικά έκανα κύκλο από σχολές και άλλες άπειρες φορές που με ρώτησαν αν είμαι πρωτοετής (έχω μπει αισίως στο 6ο έτος και με οδήγησε σε αυτή την εστία μια σειρά συμπτώσεων), έχω αρχίσει να συνηθίζω την Ξάνθη και τη συγκατοίκηση στην εστία. Παιδιά θυμηθείτε: Αν αντέχετε να μοιραστείτε μια εστία 12 τετραγωνικών, μπορείτε να κάνετε τα πάντα!

Artwork: Ελένη Καλλιαρίδου