Editorial

Η έννοια κι η δημιουργία του safe space είναι κάτι που απασχολεί την αρχισυνταξία αυτού του περιοδικού. Ακούγεται συχνά στις συναντήσεις «να ακούγεται κάθε άποψη και κάθε φωνή», αλλά αυτό γίνεται δυσκολότερο όταν μία άποψη ή φωνή έρχεται να ταράξει αυτά που θεωρούμε δεδομένα. Τότε για την ακρίβεια καταλαβαίνουμε ότι δεν είναι δεδομένα.

Συνήθως η άποψη ή η φωνή αυτή δεν εκφράζεται σε συνάντηση ή σε παραγωγική διαδικασία ή σε άρθρο, αλλά σε μια μπύρα ή σε μια μάζωξη που θα καταλήξει κουτσομπολιό, για ένα θέμα ή άτομο που έχουμε αναλύσει ήδη πολλές φορές, αλλά πάμε άλλη μία. Τότε καταλαβαίνουμε ότι αυτό που έχουμε χτίσει δεν έχει γερά θεμέλια - κι ακόμα περισσότερο όταν βλέπουμε γειτονικά κτίρια να γκρεμίζονται.

Ή καταλαβαίνουμε ότι το safe space που έχουμε τώρα, δεν υπήρχε πάντα. Δημιουργήθηκε επειδή άτομα έφυγαν, και άτομα που κόμπλαραν αυτά τα άτομα που έφυγαν, τώρα έχουν ξεκομπλαριστεί και μιλάνε, χορεύουν, παίζουν μουσική. Ώσπου ένα άτομο να επιστρέψει από το πουθενά και να θυμίσει ότι δεν ήταν έτσι τα πράγματα, μπορεί να μην είναι έτσι τα πράγματα.

Ή μήπως δεν είναι έτσι τα πράγματα ήδη; Αυτό κι αν απασχολεί την αρχισυνταξία. Μήπως περιμένουν κάποια άτομα να φύγουμε για να μπορέσουν να ξεδιπλωθούν; Και μήπως είναι πάνω από ένα αυτά τα άτομα - πάνω από ένα είδος - και θέλουν να ξεδιπλώσουν διαφορετικές πτυχές που θα χτίσουν άλλους δρόμους και άλλα κτίρια-

Σημασία έχει ότι για να δημιουργήσουμε νέα safe spaces ή να διατηρήσουμε τα ήδη υπάρχοντα, χρειάζεται μια ανασκόπηση, ένα throwback, κάπως να κοιτάξουμε πίσω και να συγκρίνουμε με το σήμερα ή με το αύριο ή με το παρελθόν, αλλά το λίγο πιο πρόσφατο. Η σύγκριση παρελθόντος με παρελθόν έχει ενδιαφέρον γιατί είναι πολύ εύκολη, δεν έχουμε ευθύνες και μπορούμε να λέμε την άποψή μας χωρίς να έχουμε ευθύνες (στο τεύχος δεν το κάναμε αυτό).

Ανάλογα με τα ενδιαφέροντα και το expertise του κάθε μέλους της ομάδας, προκύπτει μία διαφορετική σύγκριση και ενημέρωση - και έχουμε πολλή από τη δεύτερη. Με τις πληροφορίες δεν μπορούμε να κάνουμε πράγματα, με τη χρήση των πληροφοριών, όμως, σε μια διαδικασία ενδοσκόπησης και ονειροπόλησης για το μέλλον, μπορούμε τους χώρους και κόσμους που ονειρευόμαστε, να μάθουμε πώς να τους φέρουμε πιο κοντά στην πραγματικότητα, βλέποντας τι από ό,τι ονειρευόμαστε υπάρχει ήδη στο εδώ και στο τώρα, και πώς μπορούμε να το ενισχύσουμε.

Ρόλο σε αυτό παίζει και η λογοτεχνία, για ευνόητους λόγους που αφορούν το πώς φανταζόμαστε έναν κόσμο ή μία συνάντηση, και πώς οι εμπειρίες και οι αναμνήσεις μας ως εκείνη τη στιγμή μπορούν να γίνουν εργαλεία για να αλλάξει το μέλλον ή το ίδιο το παρελθόν. Η σάτιρα εξυπηρετεί το ίδιο, με μεγαλύτερη έμφαση στο παρόν.

Στις επόμενες σελίδες θα βρείτε άρθρα από το αυθεντικό Y2K και άρθρα από το 2025. Οποιαδήποτε ομοιότητα είναι συμπτωματική.

Αρχισυνταξία: Κωνσταντίνος Καραΐσκος, Σοφία Σεμελίδου

Εξώφυλλο: Στέλλα Παραστατίδου