Κική Τσανασίδου

@kiki_tsanasidou

Στην αρχή σκέφτηκα να γράψω ένα κείμενο που να βγάζει νόημα. Αναμνήσεις από το ταξιδι μου στην Ρουμανία, περιγραφή εικόνων και τοπίων, αλλά αυτό μου φάνηκε βαρετό. Και έτσι αποφάσισα να γράψω έναν δικό μου εσωτερικό παραλογισμό που ποτέ κανένας δε θα καταλάβει. Υπάρχει μια περίπτωση να μην τον έχω καταλάβει ούτε εγώ η ίδια.

"Κομμένη στα δύο, για να σου μεταφέρει την αλήθεια. Την αλήθεια ότι ο άνθρωπος δε μπορεί να ζήσει χωρίς αυτό που του έχει ήδη δοθεί, ή μάλλον χαριστεί. Όσα τσιμέντα κι αν στιβάξει με τα χέρια του -δικά του ή των προγόνων του-, χωρίς μια ματιά φύσης, κανενός η ψυχή δεν ηρέμησε. Χωρίς μια σταγόνα γαλάζιο, ο ουρανός δεν έμοιασε ποθητός. Χωρίς ίχνος χώματος, τα δέντρα δεν φάνηκαν από κανένα παράθυρο. Χωρίς ζωή και ο θάνατος ασήμαντος θα νιώσει. Χωρίς φως να χρωματίζει τα παγωμένα τούβλα, δεν ξημέρωσε καμία αυγή."