Κωστής Λόλης Τσίρος

@kostis.tsiros

Κομπότι Άρτας, Πρωτοχρονιά 2025

Ένα χωριό που ενώ χάνει τη ζωή που είχε κάποτε και σιγοσβήνει, δεν θα σβήσει ποτέ τις αναμνήσεις και τις στιγμές με κάθε άνθρωπο που ζήσαμε εκεί, αλλά ούτε τις ελπίδες για όσα ακόμη έρχονται.

Από μικρό παιδί εξερευνούσα κάθε άκρη του “κέντρου” (μιας και δεν άφηνε η γιαγιά παραπέρα), με τα γέλια τα τρεχαλητά και τα παιχνίδια. Τα απογεύματα να μαθαίνω κάθε δέντρο με τα σκιουράκια του, κάθε φωλιά των πελαργών που κάθε χρόνο μας επισκέπτονται, και κάθε ρυάκι γεμάτο μπακακάκια να χοροπηδάνε. Τα βράδια να ακούω ιστορίες από τα παλιά με γεύσεις από μεζέδες και άρωμα τσίπουρου μέχρι να χαράξει ο ήλιος, και να δημιουργούνται νέες ιστορίες με τη σειρά τους. Και κάθε πρωί γυρνώντας, αφού έχει φέξει πλέον ο ήλιος, να αγναντεύω το δασάκι απέναντι, που όσες φορές και αν έχω επισκεφθεί, σπάνια έχω πάρει αυτή τη στιγμή να σταθώ, και να δω το σπίτι μου μέσα στα πολλά.

Εκεί είναι λοιπόν το χωριό μου, εκεί που οι πλαγιές της Ηπείρου καταλήγουν στον φάρο του χωριού μέσα στον Αμβρακικό με τα δελφινάκια του. Εκεί που οι ελιές κατεβαίνουν και στο λόφο συναντούν την άναρχη δόμηση του (μικρο)αστικού αυτού χωριού... Η οπτική γωνία που σπάνια θα δω, αλλά γνωρίζω πως πάντα με ακολουθεί.