ροκς αραουντ δε κριστμας τρι

Έχει φτάσει 18 Δεκέμβρη. Η πόλη έχει φορέσει τα γιορτινά της και το δέντρο στο σαλόνι έχει στολιστεί από νωρίς φέτος, με εκείνα τα παλιά λαμπάκια που αναβοσβήνουν ρυθμικά και τραγουδούν. Στο τραπέζι, το αιώνιο δίλημμα «μελομακάρονα ή κουραμπιέδες» παραμένει ντέρμπι, ενώ η μάχη για το ποιο τραγούδι θα δώσει φέτος τον τόνο στα ηχεία, δεν έχει ακόμα ξεκάθαρο νικητή.

Κάθομαι στον καναπέ και ψάχνω την κατάλληλη playlist για το ρεβεγιόν. Η αρχή πρέπει να είναι εκρηκτική. Πατάω το play. Οι πρώτες νότες σκάνε και το σαλόνι μετατρέπεται αυτόματα σε πίστα. Πιάνω την ξύλινη κουτάλα για μικρόφωνο και τραγουδάω Χριστούγεννα, Χριστούγεννα ευτυχισμένα και γίνομαι για λίγο το επίκεντρο της προσοχής.

Όμως, καθώς η playlist κυλάει, η διάθεση αλλάζει. Χαζεύω τα φωτάκια και πιάνω στα χέρια μου παλιές φωτογραφίες. Με βλέπω να χορεύω σε κάποιο παλιό ρεβεγιόν και σκέφτομαι πως φέτος τα Χριστούγεννα δεν θα είναι ίδια με τα παλιά, αλλά ίσως να είναι πιο ουσιαστικά, με τους ανθρώπους που πραγματικά θέλω δίπλα μου.

Ξαφνικά, η πόρτα χτυπάει. Το σπίτι γεμίζει φωνές, αγκαλιές και γέλια. Κάποιος χαμηλώνει τα φώτα και η μουσική γλυκαίνει. Μια δυναμική μπαλάντα αρχίζει να παίζει, βγάζοντας στην επιφάνεια εκείνον τον παλιό έρωτα που του αφιερώναμε ως τα Χριστούγεννα καρδιά μου θα είσαι δικιά μου, ως τα Χριστούγεννα θα με έχεις ερωτευτεί. 

Και κάπου εκεί, το σκηνικό ανατρέπεται. Το Jingle Bells στην πιο cult, πανηγυριώτικη εκτέλεσή του από την Έφη Θώδη ηχεί στα αυτιά μας, προκαλώντας τα πιο δυνατά γέλια της παρέας και σηματοδοτώντας πως το πάρτι μόλις άναψε για τα καλά.

Και εκεί, ανάμεσα σε χορούς και αγκαλιές, η βραδιά σβήνει ιδανικά, με την φωνή της Λαίδης να γεμίζει το δωμάτιο που δίνει το σύνθημα Καλά Χριστούγεννα, Καλή Πρωτοχρονιά και σφραγίζει μια γιορτή που τελικά τα είχε όλα.