:):

Μεγαλώνεις 

εγκαταλείπεις την οικογενειακή στέγη

Μια στιγμή που ονειρευόσουν από παιδί

Μια στιγμή απελευθέρωσης 

Mπορείς μόνο να πενθείς

τα κομμάτια του εαυτού σου που άφησες σε αυτήν την στέγη

τον εαυτό που θα ήσουν αν δεν μεγάλωνες εκεί

το παιδί που δεν ένιωσε ποτέ ελεύθερο

Αποδέχεσαι ότι δεν κατάφερες να σώσεις αυτό το παιδί 

αναγκάζεσαι να το κουβαλάς παντού μαζί σου

το ακούς να κλαίει και να ζηλεύει 

που πια δέχεσαι την αναζητούμενη φροντίδα

που πια είσαι ελεύθερη 

Όσο κι αν κάνεις προσπάθειες να το  αγνοήσεις

Ή να το ταίσεις με ψευδαισθήσεις

-ότι δηλαδή, δεν πονάει-

εκείνο, δυστυχώς, γνωρίζει

και παραμένει εγκλωβισμένο

Πάντως γνωρίζεις κι εσύ

Παραμένεις κι εσύ εγκλωβισμένη

γι’ αυτό αντιλαμβάνεσαι κάθε άγγιγμα ως κίβδηλο

απομονώνεσαι

ακόμη και οι πιο ευχάριστες στιγμές

καθορίζονται από μία λύπη ανεξήγητη 

Και όποιος δεν το έχει ζήσει 

δυσκολεύεται να κατανοήσει 

την θλίψη του να νιώθεις για πρώτη φορά χαρά

Artwork: Στέλλα Παραστατίδου