εδώ μπαίνει ο τίτλος

Όπως φαίνεται από τον τίτλο, στο κείμενο αυτό δεν μπήκε και πολύ σκέψη. Αν αυτό ενοχλεί κάποιον από τους πολλούς αναγνώστες μου, μπορεί να μην συνεχίσει να διαβάζει αυτό το αριστούργημα.

Πάνω στην ακαταστασία αυτού του κειμένου (η οποία μπορεί να ενοχλήσει όσους αγαπάνε το micro managing) μου φαίνεται πως πλέον οι γρήγοροι ρυθμοί της καθημερινότητας μας πιέζουν όλο και περισσότερο να υπεραναλύουμε, να είμαστε πιο μετρημένοι στα λόγια μας και γενικότερα να κουράζουμε οποιονδήποτε με περιττές ανούσιες λεπτομέρειες. Κι αυτό με στόχο να βομβαρδιστεί τόσο πολύ από πληροφορία ώστε να μην μπορεί να απαντήσει σε μια απλή ερωτησούλα. Προφανώς αυτό δημιουργεί εκτός από τα high maintenance ακαδημαϊκά υπερόπλα, τους υπερβολικά χαλαρούς σταρχιδιστές που δεν δίνουν δεκάρα για οτιδήποτε συμβαίνει στην «ζωή» τους, ας πούμε. Από την μια έχουμε τους ανθρώπους που πιάνονται με ό,τι πρόβλημα υπάρχει στον κόσμο και προσπαθούν να το λύσουν -τα λογιστικά δεν βγαίνουν-. Από την άλλη αυτούς που δεν ασχολούνται καν με το να βράσουν νερό για μακαρόνια. Δεν είμαι απόλυτος σε αυτή την άποψη βέβαια, απλά τα τελευταία χρόνια όλο και περισσότερα τέτοια πλάσματα ξεφυτρώνουν στον πλανήτη. Για να μην σας ζαλίζω με λεπτομέρειες, μου την δίνει πολύ αυτό και θα έπρεπε ίσως, λέω ίσως, να πάρουμε όλοι μια βαθιά ανάσα, να ηρεμήσουμε, να έχουμε συνείδηση, αλλά να έχουμε την αυτογνωσία πως δεν είμαστε μηχανές και πρέπει να ζήσουμε και λίγο αφήνοντας τα άγχη να την αράξουν στον καναπέ για λίγο μαζί μας.