Φεγγάρι

«Αγαπάς κάτι από μένα;»

Ανέκαθεν η ανθρώπινη ύπαρξη συνοδεύεται από φασαρία και μίσος, ενώ οι Ανατολές της ερωτεύονται μ’ αλαζονία και απάθεια.

Η οργή μοιάζει με μένα και εγώ μοιάζω με σας. 

Τι να τον κάνω τον κόσμο, και για ποιον να ζήσω; -αφού η σάρκα σας είναι τρωτή και ο νους σας γεμάτος ψεγάδια.

Κάνετε έρωτα με κλειστά τα φώτα· τρώτε όλη σας τη ζωή σε μια δουλειά, μα τα χαρτόφιλτρα κοστίζουν ακριβότερα από ένα βλέμμα που αγάπησε.

Γιατί καμιά φορά οι άνθρωποι που αγαπάτε πολύ σας πληγώνουν, κι εσείς ακόμη συνεχίζετε και τους αγαπάτε - απλώς πιο κουρασμένα· βυθίζεστε σε μια προκαθορισμένη απελπισία. 

Είστε πολύ απασχολημένοι με το να σας λείπει κάτι, όσο και αν ποτέ σας δεν το αντέχετε πίσω. 

Ο ουρανός δεν έχει άστρα για σας, δεν σας αξίζουν οι καθρέφτες γιατί κανείς δεν την αλλάζει - ζείτε μέσα σ’ αυτή την βία της καθημερινότητας σαν να το απολαμβάνετε. 

Ήλπιζα πως τουλάχιστον τη ζωή σας δεν θα την ευτελίσετε σε εφήμερα ξενύχτια με άλλα ρηχά ανθρωπάκια. 

Ο χρόνος περνά.

Ο χρόνος περνά κι εγω σέρνω ένα χλωμό αντίκρυσμα. 

Κάνατε λάθος· εκείνος δεν μέτρα στιγμές,  μα φθορές κι ατέρμονους λυγμούς. 

Θόλωσε η νύχτα την ελπίδα μου, κι υπόταξε μέχρι και την νέα σας γενιά -το τεχνητό φως απομυζεί την ιστορία- και την αντανάκλαση σας. 

«Θα φωτίζεσαι αιώνια απ´τον δήμιο σου»

Κι εσύ πάντοτε θα εθίζεσαι σ´ όσους σ´εξουσιάζουν. 

Τη γη μου δεν την περί διαβήκατε ποτέ σας, είστε τόσο ευάλωτοι στον ανταγωνισμό της υλικής σας επέκτασης που πλάθετε ιστορίες για τους εύπιστους υπηκόους σας - μα όλοι την ίδια μάνα βυζάξατε. Δέσατε το όνομά μου στον χρόνο, μετρήσατε παθητικά τις φάσεις μου σαν να ήμουν άρτια προγραμματισμένη μηχανή.

Και το μίσος μεγαλώνει για τα αίσχη σας, βουτηγμένα σε μίζες αιώνων - τις θεοποιείτε πιο πολύ και από αυτήν την κακοποιημένη μάνα σας.

Και εγώ μισώ εσάς, σκοτώνετε τους ανθρώπους στους οποίους κάποτε πίστευα και αγαπάτε να πονάτε. 

Κι οι ανάσες σας βαριές ως παράσημο για τον πιο παθητικό εραστή εκεί έξω· θα κρύβονται  πάντα πίσω από τα τεχνολογικά δημιουργήματα του κόσμου - κανείς σας δεν τις αναζητά. 

Μόνο οι ποιητές μ´ακούν, κι ας μην έχω φωνή, στέκω γυμνή 

σαν οιωνός

μήπως κάποτε σας γύρισα την πλάτη;

Μα, για να λέμε και του στραβού το δίκιο, μερικές φορες δεν είμαι ούτε το μισό από αυτό που θέλω να είμαι. 

Εξάλλου μισές σας ζωές λυπηρές σαν τα βάρη που κουβαλάτε. 

«Αν αγαπάς κάτι από μένα, άς το απαράλλαχτο.»

«Πέσε στα γόνατα και αφουγκράσου, προσευχήσου και αγάπα με σαν ειδωλο αιώνιο σαν τους προγόνους σου - άπειρα χρονικά σημεία μυθολογικής κορύφωσης στο συμπαντικό continuum.»

Τα δειλινά, ερωτεύονται με δυστυχία κι ενσυναίσθηση. 

«Εξάλλου κείνα που δακρύζουν πάντοτε μοιάζουν με σένα. 

Καληνύχτα.»

Κείμενο: Στέλλα Παπαπέτρου

Artwork: Ελεάννα Πρέκα