Φεγγαρομάτα
Ας το πάρουμε από την αρχή, από τα παιδικά μας χρόνια, τότε που ήμασταν μικρά και τραγουδούσαμε γλυκούλικα φεγγαράκι μου λαμπρό, φέγγε μου να περπατώ. Το λέγαμε πιτσιρίκια και μας έδινε την ψευδαίσθηση ότι το φεγγάρι μας προσέχει, μας νοιάζεται, μας κρατά το χέρι όταν περπατάμε στο σκοτάδι.
Είχαμε και την φωνή της Νανάς στο κεφάλι μας με το χάρτινο το φεγγαράκι. Ένα φεγγαράκι ευαίσθητο, εύθραυστο και μελαγχολικό που μας φώτιζε όλα εκείνα τα ανεκπλήρωτα όνειρα.
Αργότερα μεγαλώσαμε. Άρχισαν τα ερωτικά δράματα. Ακούγαμε τον Πάριο, με φωνή γεμάτη πόνο και δάκρυα στα μάτια να τραγουδάει φεγγάρι μου χλωμό, μια χάρη σου ζητώ, αν την βλέπεις, πες της πως την αγαπώ. Μας έλεγε για ένα αδύναμο και χωρίς λάμψη φεγγάρι που μόνο θλίψη και μοναξιά μας δημιουργούσε το βράδυ.
Η Γιώτα Λύδια με ρεμπέτικη διάθεση ενίσχυε το συναίσθημα αυτό με το στίχο νύχτωσε χωρίς φεγγάρι, το σκοτάδι είναι βαθύ και το σκηνικό γινότανε ακόμα πιο μελαγχολικό. Η μοναξιά χτυπούσε κόκκινο και η νύχτα έμοιαζε ατελείωτη.
Μετά η ατμόσφαιρα γέμιζε καπνούς από τα κωλοτσίγαρα. Έπαιρνες ένα ποτό ακόμα και στο μαγαζί ακουγόταν, θα πιω απόψε το φεγγάρι και θα μεθύσω και θα πω. Σηκωνόσουν μεθυσμένος. Έβλεπαν όλοι το πόσο απελπισμένος είσαι. Προσπαθούσες να χορέψεις ένα τελευταίο ζεϊμπέκικο αφιερωμένο στον ανεκπλήρωτο έρωτά σου.
Κι όμως, μέσα στη θλίψη, η ελπίδα δεν πεθαίνει. Ακούς την Νατάσα φεγγάρι μου στο δρόμο του να μπεις, και να του δείξεις πώς θα 'ρθει σε μένα πίσω και ξαφνικά πείθεσαι ότι ίσως να υπάρχει ακόμα μια πιθανότητα να γυρίσει, πως η απόσταση δεν θα είναι μόνιμη και ο πόνος θα σταματήσει.
Κάπου εκεί, κοιτάς τον ουρανό και το φεγγάρι πάνωθέ μου, ασημένιο τάλιρο, σε παρατηρεί σιωπηλά. Σκέφτεσαι πως ίσως όλα αυτά να είναι ψεύτικα σαν τις υποσχέσεις που δεν τηρήθηκαν και τα όνειρα που δεν πραγματοποιήθηκαν. Ωστόσο εγώ φεγγάρια χάρτινα κρεμάω στον ουρανό κι εσύ τα έκαψες.
Είσαι, πλέον, μια παρουσία που θέλω να εξαφανίσω. Θέλω να χαθείς από την μνήμη μου. Με πόνο σιγοτραγουδώ σβήσε το φεγγάρι, σβήσε μου τα μάτια, σβήσε μου τις λέξεις, να μη σε φωνάξω πίσω και φεύγεις.
Καθώς γυρνάς σπίτι στο ράδιο παίζει Apon. Η αντίθεση μεταξύ των σκέψεων και των συναισθημάτων δημιουργεί εσωτερικές συγκρούσεις. Νιώθεις είτε την ανάγκη να ελπίζεις, είτε την αίσθηση ότι τίποτα δεν μπορεί να αλλάξει την μοίρα. Το συναίσθημα σε έχει κατακλύσει και τα μάτια σου γίνονται υγρά. Σκέφτεσαι πως θα την πάω στο φεγγάρι από όλους να χαθεί γιατί το μόνο που μένει είναι να βρεις ένα τρόπο να ξεφύγεις για να ξεχάσεις.
Artwork: Παναγιώτα Χαριζοπούλου
