Φοίβη

Έχω ένα μυστικό που ποτέ δεν σου είπα. 

Όταν κοιτάζω το φεγγάρι βλέπω μια ψυχή να καθρεφτίζεται· 

η αγνή σου θα είναι κι όχι η σπιλωμένη μου. 

Θυμάσαι που καθίσαμε κάτω από το φως της νύχτας και μετρήσαμε όλα τ’ άστρα; Μας φάνηκαν τόσο λίγα… 

Τα λίγα όμως είναι που ακτινοβολούν την φωνή σου να μου ψιθυρίζει,

«Έλα μοναξιά μου, πάμε στο Σείριο να γίνουμε παιδιά ξανά» 

Γελάω και μερικές φορές κλαίω. Ήμασταν παιδιά που όνειρο είχαν να μείνουν για πάντα παιδιά. 

Πού να βρίσκεσαι τώρα;

Πού να βρίσκονται τα παιδιά μας;

Κάθομαι στις ρίζες της αμυγδαλιάς όταν σου γράφω. Τότε μόνο δεν νιώθω την απουσία σου. 

Σου έχω φτιάξει με φύλλα και κλαδιά ένα νέο σώμα. 

Βρίσκω τη μυρωδιά σου στον πετριχώρ μιας λησμονημένης βροχής. 

Δεν σε ξέχασε η γη, μα ούτε κι εγώ. 

Δειλά δειλά ξημερώνει. 

Το φεγγάρι γίνεται δάκρυ που γλιστρά από τη γέφυρα των ματιών σου. 

Θα σου γράψω ξανά την επομένη εσπέρα, κι αυτός είναι όρκος απαράβατος. 

Artwork: Ελεάννα Πρέκα