Μπαρ “Ο Άγγελος”

Ήταν η πρώτη φορά που τον έψαχνε κι ανυπομονούσε να την δει. Την συνάντησε στο μπαρ που σύχναζε κάθε Παρασκευή. Δεν του άρεσε ιδιαίτερα το μέρος αλλά έκανε την δουλειά του. Δεν αντάλλαξαν κουβέντα, έπινε το τζιν της ενώ αυτός ρουφούσε από τον θάνατο. Έτσι  ονόμαζε το ουίσκι που παράγγελνε. Καθόταν δίπλα της φορώντας μια μαύρη καμπαρντίνα, λίγο παράξενο ντύσιμο για Ιούλη μήνα αλλά κανείς δεν του έδινε σημασία. Η κοπέλα απέφευγε κάθε οπτική επαφή μαζί του κι ας ήταν αυτή που τον κάλεσε. Το θυμόταν ξεκάθαρα κι ας μην έβγαζε κανένα νόημα, αφού δεν τον γνώριζε. Η σιωπή μεταξύ τους ήταν εκκωφαντική και βούιζε στα αυτιά του, ή μάλλον ήταν η στιγμή που έκλεισαν τα ηχεία. Ο ιδιοκτήτης του καταστήματος την γνώριζε και της έκανε νόημα για τα κλειδιά.

Μείνανε μόνοι τους πλέον στο μικρό μπαρ που μύριζε αλκοόλ και τσιγάρα. Οι τελευταίοι πελάτες είχαν ήδη φύγει όταν έφτασε. Το βουητό άρχισε να δυναμώνει και να τον ζαλίζει. Ένας δυνατός σπαραγμός τον έφερε στα συγκαλά του. Γύρισε και την είδε να κλαίει και να σπαράζει δίπλα του, ολόκληρη τρικυμία σηκώθηκε πάνω στο γαλάζιο φόρεμα της. Έκανε να την κρατήσει στην αγκαλιά του, να της πει ότι θα είναι εκεί για πάντα μαζί της, αλλά τα όρια του κόσμου του δεν το επέτρεπαν. Δεν ήξερε ακόμα για ποιο λόγο τον είχε καλέσει αλλά ήταν σίγουρος ότι για αυτό έβρεχε με δάκρυα το ξύλινο μπαρ. Τότε ξεκίνησε, αρχικά με ακαταλαβίστικες λέξεις, έπειτα με ηρεμία. Του διηγήθηκε όλη την ζωή της, παρελθόν, παρόν και μέλλον.Δεν ήταν η πρώτη φορά που τα άκουγε, τα είχε ζήσει κι ο ίδιος μαζί της κάθε μέρα. Κι όμως εκείνη τη στιγμή κατάλαβε περισσότερα από όσα είχε δει με τα μάτια του. Κατάλαβει ή μάλλον ένιωσε την ανάγκη των ανθρώπων να ακούν ιστορίες.

Η κοπέλα τελείωσε την διήγηση και άναψε ένα τσιγάρο. Δεν περίμενε κάποια απάντηση, γνώριζε ότι θα ήταν τρελή να την ακούσει. Αυτός ήθελε τόσο πολύ να της πει λέξεις που να γεμίσουν το κενό που νιώθει, να απαλύνουν τον πόνο και να δώσουν μια νέα φλόγα μέσα της όμως… ξέρετε πλέον τα όρια του κόσμου του. Κι έτσι όπως κάθε βράδυ, αυτό που μπορούσε να κάνει ήταν να της τραγουδήσει και να της χαρίσει ένα μικρό όνειρο, μια φευγαλέα απόδραση από αυτόν τον κόσμο, προς μια Εδέμ που μόνο αυτή γνωρίζει.

Artwork: Δημήτρης Τικταπανίδης