Οδηγίες για τις γιορτές που θέλουμε ή «Όποιος πει και του χρόνου, θα εννοεί πως δεν τελειώσαμε φέτος»
҉ ҉ ҉
Τα Χριστούγεννα φθάνουν σύντομα∙ Πότε θα φθάσουμε και εμείς σε αυτά; Γιατί, καλά τα κανόνισε ο Χρονοποιός, μοίρασε τις γιορτές και έδωσε και άλλες επιλογές «εορταστικών πακέτων». Όμως, ένας τέτοιος προγραμματισμός δεν ταιριάζει πάντα στην απερίγραπτη μοναδικότητα του καθενός μας, ενώ φροντίζουμε λίγο πολύ να χωρέσουμε, να υπάρξουμε μέσα σε αυτό το πλάνο, λειψοί και ξένοι μέσα στην γιορτή. Έτσι μας δίνεται η ευκαιρία να μιλήσουμε λίγο για την ενεργητικότητα που χρωστάμε στους εαυτούς μας.
Αν και είναι πολύ πιθανό να μην μας αφορά ο ιστορικός ή θρησκευτικός ή όποιος λόγος ύπαρξης μιας γιορτής σαν τα Χριστούγεννα, ερχόμαστε αντιμέτωποι με την κοινωνική τους λειτουργία. Μπορεί τα Χριστούγεννα να αποτελούν την πιο εμπορική περίοδο του έτους, αλλά παράλληλα είναι και μια αφορμή για μια -ίσως υπερβολική και βιασμένη πολύ συχνά- κοινωνική κινητικότητα: Συναυλίες, ταινίες, εκδηλώσεις, γεύματα. Όλα όσα μας βγάζουν ή μας μπάζουν στο σπίτι με συντροφιά τους δικούς μας ανθρώπους. Δραστηριότητες που δεν μας αφήνουν πάντα ευχάριστες αναμνήσεις και εμπειρίες, αλλά θα μπορούσαν να είναι σημαντικές στιγμές για μας, αν δεν συμμετείχαμε από συνήθεια.
Τώρα ας περάσουμε στο μείζον ελληνικό πρόβλημα των εορτών: Τα οικογενειακά τραπέζια. Ενός λεπτού σιγή για την απανταχού ελληνική νεολαία που έχει υποστεί αυτό το σουρεαλιστικό φαινόμενο και έχει επιβιώσει -έστω και με ψυχικές κακώσεις. Τα οικογενειακά τραπέζια, πολύ συχνά, αποτελούν κώλυμα για πολλούς, ενώ θα έπρεπε να είναι η επιτομή της γιορτής. Δεν λέω ότι «θα έπρεπε» από κάποια τυφλή πίστη στον θεσμό της οικογένειας, αλλά πιστεύω πως οι δικοί μας άνθρωποι, συγγενείς και φίλοι, αυτοί που αγαπούμε και μας αγαπούν, αυτοί οφείλουν να είναι συνδαιτημόνες και συλλειτουργοί στην Γιορτή. Και τι είναι η γιορτή; Είναι η συλλογική χαρά, του πιο δεμένου με συναίσθημα ανθρώπινου συνόλου, μια διαδικασία που προκύπτει και αυτοσκοπό έχει την ίδια. Αυτό το σύνολο πρέπει να διαμορφώσει ο καθένας και να φροντίσει να είναι και ο ίδιος πραγματικό μέλος του, ώστε να προκύψει η γιορτή.
Τι θέλεις να πεις; Σας ακούω να ρωτάτε, δικαίως. Θέλω να πω ότι προσπαθώ να μην ξεχνώ τι οφείλω στον εαυτό μου, ανεξαρτήτως των γιορτών ή άλλων συγκυριών. Αν θέλω να αποκομίσω κάτι θετικό από την ζωή, οφείλω να είμαι εκεί συνειδητά, όπως το επιθυμώ ή σύμφωνα με ό,τι επιθυμώ. Αλλιώς και οι γιορτές δεν θα έχουν κανένα απολύτως νόημα και ο χρόνος μου θα πάει στράφι και η ζωή θα αποτελεί μια εκκρεμότητα, κρυμμένη στην πιο άσχημη ευχή: «και του χρόνου»… Ενώ σιχαίνομαι -όπως και εσείς- να κάνω παραπάνω από μια φορά οτιδήποτε ήταν μοναδικά ευχάριστο ή εξαιρετικά βαρετό. Ελπίζω να μην έχετε το σύνδρομο του «μικρού παιδιού μέσα μας» και να έχετε μεγαλώσει λίγο, αλλιώς κάθε προσπάθεια να ζήσουμε κάτι μοναδικό -και να φροντίσουμε για τη μοναδικότητα αυτή- θα σας φανεί… επιεικώς μια αντι-γιορτινή παραξενιά. Όχι όμως, δεν πρόκειται για κάτι τέτοιο. Αντιθέτως, μάλιστα, αυτή η σκέψη είναι απ’ τις πιο παιδικές, αφού θέλει την ρύθμιση της πραγματικότητας, έτσι που να μην επαναληφθεί με την ίδια ομορφιά, σαν τις τέλειες γιορτές που ονειρεύτηκες μικρό παιδί και ξέχασες μεγαλώνοντας.
Επειδή δεν μας μένει πολύς καιρός ως τα Χριστούγεννα, πρέπει επιτέλους να τελειώνω και να πάρετε τις αποφάσεις σας. Μέχρι αυτό το σημείο περιέγραψα μια «βαριά» σκέψη που μπορεί να καθορίσει τις επόμενες μέρες, για όποιον την σκεφτεί. Μην μελαγχολείτε, ακούστε τις «Πρωτοχρονιές του ραδιοφώνου» του αείμνηστου Σαββόπουλου και τα «Χριστούγεννα» του αγαπημένου Δεληβοριά, αγαπήστε του ανθρώπους σας όπως τους αξίζει και σκηνοθετήστε τις γιορτές των ονείρων σας∙ προσοχή! Δεν πρέπει κανένας να υποδυθεί τίποτε σε αυτή την παράσταση. Καλές Γιορτές!
