Το Αφιερωμένο των Χριστουγέννων
Άραγε που αφιερώνουμε την γιορτή των Χριστουγέννων; Στην οικογένεια μας, σε φίλους, στους έρωτες μας, στα όνειρα που ευχόμαστε να πραγματοποιηθούν σύντομα; Μήπως στα συναισθήματα μας, όπως η ελπίδα και μια αισιοδοξία για το αύριο; Ή σε πράξεις αλληλεγγύης που θα θέλαμε να διακατέχονται από μια βαθιά και αληθινή προσφορά προς τους ανθρώπους γύρω μας γνωστούς και άγνωστους;
Αυτές τις μέρες, πίσω από τους χριστουγεννιάτικους στολισμούς των καταστημάτων, τους φωτισμένους δρόμους και τις εορταστικές μουσικές που ακούγονται από διάφορα ηχεία απλωμένα σε όλη την πόλη, προσπαθώ να παρατηρήσω τα βλέμματα στα πρόσωπα τυχαίων περαστικών και στο μυαλό μου συγχέονται δυο διαφορετικές και μεταξύ τους αντιφατικές όψεις της πραγματικότητας.
Στην πρώτη βλέπω την ταμία στο super market που έχει κουραστεί από την αυξημένη κίνηση αυτήν την περίοδο, αλλά δεν χάνει το χαμόγελο της γιατί ξέρει ότι για λίγες μέρες θα απολαύσει τις γιορτές μαζί με τον γιο της. Βλέπω έναν ηλικιωμένο να κουβαλά σακούλες με δώρα και να τρέχει για να προλάβει να αγοράσει κάτι ακόμη πριν κλείσει η αγορά. Ανυπομονεί να έρθουν ξανά στο σπίτι η κόρη και τα δυο του εγγόνια που εδώ και δέκα χρόνια ζουν στο εξωτερικό και τους βλέπει ελάχιστες φορές. Κοιτάζω δεξιά, μέσα σε μια καφετέρια και τρεις φίλες συναντιούνται ξανά μετά από πολύ καιρό, αγκαλιάζονται και ξεκινάνε να λένε τα νέα τους. Στο δρόμο περνάει από δίπλα μου ένα ζευγάρι, που ετοιμάζεται να κάνει το πρώτο του ταξίδι και να ζήσει τις γιορτές σε κάποιον δημοφιλή χριστουγεννιάτικο προορισμό.
Στην δεύτερη, όμως, όψη η εικόνα είναι διαφορετική. Μια άλλη πωλήτρια καταστήματος αγχώνεται και δεινοπαθεί γιατί την ταλαιπωρεί ένα πρόβλημα υγείας, το οποίο κρατάει κρυφό από όλους αλλά πρέπει να δείχνει χαρούμενη και ευδιάθετη εντός εορταστικού κλίματος εξυπηρετώντας παράλληλα τους πελάτες. Ένας άλλος γέρος άνθρωπος στο πρόσωπο του οποίου διαφαίνεται η απογοήτευση που δεν μπορεί να προσφέρει στην οικογένεια του φέτος τα Χριστούγεννα όσα μπορούσε τις άλλες χρονιές, γιατί οι τιμές έχουν αυξηθεί ενώ η σύνταξη του παραμένει ίδια. Κοιτάζω το ίδιο τραπέζι της καφετέριας και δεν κάθεται κάνεις, κάποιοι άλλοι φίλοι που δεν βρέθηκαν ποτέ από κοντά και θα συνεχίζουν να χάνονται μέσα στην ρουτίνα μιας μοναχικής και αποξενωμένης ζωής. Και στον δρόμο, πλέον, δεν βλέπω ζευγάρια, παρά ανθρώπους που καλούνται να συμβιώσουν με την απώλεια και διστάζουν να συνδεθούν και να εμπιστευτούν ξανά.
Είναι στάση ζωής το ποια από τις δύο εικόνες επιλέγει να δει ο καθένας μας. Και οι δύο είναι αληθινές, και στις δύο μπορούμε να δούμε πολλά δικά μας πρόσωπα. Η γιορτή των Χριστουγέννων όμως δεν προσφέρεται για να διακρίνουμε την αλήθεια αλλά για να αφεθούμε έστω για λίγο σε ένα γλυκό ψέμα και να πιστέψουμε ξανά στο όνειρο. Δεν είναι εύκολο γιατί ο καθένας μας κουβαλάει το δικό του φορτίο και είναι μια πράξη που πιθανόν να φέρει βαρύ αντίτιμο στο τέλος όμως η ευτυχία είναι μικρές στιγμές τις οποίες εμείς οι ίδιοι οφείλουμε να δημιουργούμε. Ίσως εντέλει σε αυτές τις μικρές στιγμές είναι που αφιερώνουμε και τα Χριστούγεννα μας.
