Σήμερα ανοίγοντας τα μάτια μου, ένιωσα την ανάσα του στην ράχη μου. Πάντα όποτε ξυπνάει γυρνάει να δει τι κάνω και μου δίνει ένα φιλί στη μύτη, οπότε έχω συνηθίσει να κάνω ότι κοιμάμαι και να είμαι ήρεμη. Σαν να μην έφυγε ποτέ, ακόμα τον βλέπω στα όνειρα μου, ακόμα θέλω να χωθώ στην αγκαλιά του όταν κοιμόμαστε. Σηκώθηκα να τεντωθώ λίγο και ξεκίνησα την πρωινή μου περιπολία, να δω εάν όλα είναι εκεί που τα άφησα χθες το βράδυ. Τα πουλάκια στο καλώδιο έφυγαν, το καφέ απέναντι έχει αυτά τα κιτς λαμπάκια κρεμασμένα ακόμα, η γειτόνισσα βγήκε έξω πάλι, να αφήσει την γάτα της στο μπαλκόνι τους. Ειλικρινά, δεν καταλαβαίνω γιατί το κάνει αυτό με 5 βαθμούς έξω, τα μουστάκια της Νέισα έχουν παγώσει απ’ τον αέρα της Ξάνθης. Δεν αντέχω να βλέπω άλλο αυτά τα βάσανα. Χριστούγεννα είναι άστην μέσα την μικρούλα δείξε λίγο συμπόνια…
Είχα πει ότι σήμερα θα έκανα τα νύχια μου, αλλά δεν μπορώ να αποφασίσω πριν ή μετά το πρωινό μου. Όσο ήταν ακόμα εδώ, μου ετοίμαζε μέρα παρά μέρα τα καλύτερα γεύματα, τώρα έχω ξεμείνει με αυτά τα ξερά προετοιμασμένα, μπλιαχ! Και όσο πιο άνοστα είναι τόσο πιο ξερό κάνουν το στόμα σου, αμάν πια δε γίνεται να τρέχω κάθε τρεις και λίγο στη βρύση να πιω νερό. Και αυτή η κοπέλα του πάντα αργεί, μια φορά στην ώρα της δεν έχει έρθει σπίτι. Ξέχασε να μου αλλάξει και το νερό χθες η βλαμμένη έχει γίνει βάλτος το μπολάκι μου.
Ελπίζω να γυρίσει γρήγορα, πρώτη φορά λείπει τόσο καιρό και έχω αρχίσει να ανησυχώ. Έχω και μέσα στο σπίτι όλη μέρα το «χαρούμενο» πλάσμα να τρέχει από πίσω μου να με αρπάξει στην αγκαλιά της μέσα στα κλάματα. Δεν θέλω ρε κορίτσι μου άσε με πια! Θέλω απλά να γυρίσει ο Ορέστης…
